وقتی توییتر در سال 2006 آغاز به کار کرد چیزی نبود جزیک وبلاگ مینیاتوری
تا پیش از بروز وبلاگها، این سایت ها بودند که میدان دار فضای اینترنت بودند. واحد سایت ها؛ صفحه بود و واحد وبلاگ ها پست توییتر که آمد با همان واحد پست آمد؛ اما در قالب یک پست بسیار کوتاهتر: 140 کاراکتر.
هنوز هم مراکز اکادمیک ارتباطات در جهان؛ توییتر را به سبب تکیه بر پست های کوتاه یک سیستم میکروبلاگی تعریف می
کنند.
اما 140 کاراکتر دوای درد صاحبان محصولات و خدمات نبود و در واقع آگهی دهندگان نمی توانستند با 140 کاراکتر کل ماجرای خود را برای کاربران توییتر تعریف کنند. پس به کام آگهی دهندگان و به نام کارابران، امکان انتشار عکس و ویدئو و این اواخرا صدا هم در دستور کار توییتر قرار گرفت. در همین حال؛ دستی هم به سر و صورت پروفایل های کاربران کشیده شد
و در کل 9 سال هم طول کشید (2015) تا توییتر بگوید می خواهد محدودیت 140 کاراکتر را بردارد. این وعده رفع محدودیت کاراکترها در سال 2017 عملی شد و سقف کاراکترها به 280 حرف در هر توییت رسید.
هرچه هست توییتر حالا دیگر فقط جیک جیک نیست، "چه کار میکنی؟" و "چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟" هم نیست. به عبارت بهتر پرنده از دوش "جک دورسی" بنیانگذار و مدیرعامل توییتر هم پرکشیده است
به گمان من "توییتری شدن دارد از پایگاه ارسال خبرهای در حال وقوع به لابراتوار پژوهش های ارتباطی جامعه شناختی وارد میشود. دارد به داده های بزرگ (بیگ دیتا) درباره عرصه فکر و کنش تبدیل میشود و اگر قدرت پردازش هوش مصنوعی را هم در کنار این داده های بزرگ ببینیم؛ شاید بتوان گفت حالا توییتری شدن با چیزی چون "دارم به چه فکر می کنم؟" مترادف شده است.
