این روزها باوجود اینترنت، که باعث به وجود آمدن شبکه‌های اجتماعی مجازی از قبیل تلگرام، اینستاگرام، واتس آپ، توییتر، فیس‌بوک و سروش در ایران شده است. از آمارهایی که به‌دست‌آمده، این است که کاربران این شبکه‌ها روزانه بر تعداد آن‌ها افزایش می‌یابد.
شبکه‌های اجتماعی بیش از آنکه ابزار دیجیتال باشند، پایه‌های اجتماعی و روان‌شناسی دارند. یعنی اینکه این شبکه‌ها اساساً ابتدا درست شدند که آدم‌ها بتوانند تصاویر تولدشان و یا هر تصویر دیگر را به اشتراک بگذارند. اما به‌سرعت تبدیل شدند برای اینکه گروه‌هایی را خلق کنند، و در آن گروه‌ها طرفداران حیوانات، موسیقی، نقاشی، دیدگاه‌های سیاسی و ... وجود دارد. بتوانند آدم‌های هم‌فکر خودشان را پیدا کنند و از تعامل با آن‌ها لذت ببرند. و همچنین باوجود اینترنت همه ما در دودنیای زندگی می‌کنیم. یکی دنیای واقعی که در آن می‌توانیم اشیاء را لمس کنیم، دیگری را در آغوش بگیریم، کارکنیم و بخوابیم و... دنیای دیگر، دنیای مجازی است، دنیایی که ما روزانه زمان بسیاری را در آن سپری می‌کنیم. ما در دنیای اول، شخصیتی مخصوص به خودمان داریم اما لزوماً به آن معنا نیست که ما در دنیای دوم نیز با همان شخصیت حضور می‌یابیم. این‌یکی از خطاهایی است که باعث می‌شود انسان در یک حباب اطلاعاتی گرفتار شود و برداشت ناصحیحی از واقعیت بیرونی جامعه داشته باشد.
